سبز ماندم، سبز خواهم ماند. تا زمان دارم. تا زمين پيداست

تا صنوبر هست- يا به قول شاعر كاشان شقايق هست-

تا صدايت مي‌توانم زد

تا يكي در ياد ترا- در آينه كوچك و هر چه محو خاطرش- محفوظ مي‌دارد

تا ترا دارم- اي هميشه در دلم بيدار- سبز خواهم ماند

در سكوت 682و 56، يا بازجويي و چون و چند- در آن گراني لبخند

سبز ماندم، سبز خواهم ماند

خسته بودم، درد بردم، بغض كردم گاه، گريه‌هايم را فرو خوردم...

اما با اميدت- اي دل اميدوارم گرم از تو- سبز خواهم ماند..

از كتاب دربند اما سبز نوشته مسعود بهنود