تشکیل شوراي عالي سينما با حضور احمدي نژاد
آزمونی دوباره برای سینمای ایران
«شوراي عالي سينما» در دوره‌اي كه سينماي ايران خود را براي دوران تازه‌اي از حيات خود در دهه نود آماده مي‌كند، تشكيل شد. سينماي ايران در حالي با بيم و اميد به آينده نگاه مي‌كند و قدم به چهارمين دهه حيات خود پس از انقلاب مي‌گذارد كه حضور بالاترين مقام اجرايي كشور در جلسه شوراي عالي آن ميتواند تعابير و تفاسير متفاوتي را در پي داشته باشد. جواد شمقدري معتقد است كه سينماي ايران بدون كمك دولت نخواهد توانست رو‌ي پاي خود بايستد. با اين اعتقاد او عزم خود را جزم كرده كه همه توان قوه مجريه را به كمك فر‌ابخواند تا ريشه معضلات دير‌پاي سينما را بخشكاند. از يك سو شمقدري حق دارد كه حل مشكلات سينما را بدون همراهي نهاد‌هاي ديگر غير‌ممكن بداند. سينما به شكل عميقي با حوزه‌هاي ديگر سياسي و اجتماعي و فرهنگي و اقتصادي درآميخته و هماهنگي با نهاد‌هاي مربوطه بدون دخالت و حضور رئيس قوه مجريه امكان‌پذير نيست. اما از سوي ديگر در نقشه شمقدري حضور بدنه سينماگران كمرنگ است.
همه مي‌دانيم كه مهم‌‌ترين مسئله روز سينماي ايران در حال حاضر رابطه معاونت سينمائي و خانه‌سينما است. رابطه‌اي كه با انتخاب مجدد عسگر‌پور وارد فاز جديدي شده است. اين مسئله هنگامي كه با شرايط تشكيل صنف واحد تهيه‌كنندگان در آميخته مي‌شود و همراه با اخباري مبني بر تدوين اساسنامه جديد در كنار زمزمه‌هاي تشكيل صنفي مستقل از خانه سينما منتشر مي‌شود، اين تصوير را در ذهن مي‌سازد كه معاونت سينمائي قصد دارد آرام آرام خانه سينما را به نهادي خنثي در جريان سينمائي كشور تبديل كند. اين كه يكي از حاضران در جلسه در شوراي عالي، حاضران را نماينده صنف و بدون وابستگي به مجمع امور صنفي سينمائي( خانه سينما) توصيف مي‌كند، نشان مي‌دهد كه خانه سينما در دوران تازه‌ايي كه در حال شكل‌گيري است، بايد انگار تنها دلخوش به استقلال خود باشد. رابطه اي كه با انتخاب بدون دخالت
اما تشكيل شوراي عالي سينما با مديريت دقيق‌تري مي‌توانست بر اين حاشيه‌ها فائق آيد و نماد وحدت همه خانواده سينما براي حل مشكلات باشد. به عنوان مثال تركيب حاضران در جلسه به پيروزي بزرگ شمقدري در تشكيل اين جلسه خدشه وارد مي‌كند. دعوت از دو كارگرداني كه سالهاست از سينما فاصله گرفته‌اند( مير‌باقري و جعفري‌جوزاني) در كنار فيلم‌سازان كاملا هم‌سو و به عبارتي همكار با معاونت سينمائي( ده‌نمكي، شورجه، علي‌اكبري و نجفي) از بار شورايي و تنوع ديدگاه‌ها و همچنين طرح مسائل به روز سينما در جلسه كاسته است. گرچه شمقدري توضيح داده كه شورا با حضور متنوعي از فيلم‌سازان در جلسات بعدي برگزار خواهد شد، اما بهتر بود كه در همين جلسه ابتدايي شمقدري با دعوت از طيف هاي متنوع سينماگران نشان مي‌داد كه مسئله شوراي عالي‌سينما فراتر از جنبه‌هاي مناقشات روزمره سينما‌ست و قرار است اين نهاد به شكل عميق‌تري سينما را مورد بررسي قرار دهد.
شوراي عالي سينما ميتواند به سينماي ايران كمك كند به شرط آن كه بدنه سينما با آن همراه شود. اما آيا بدنه سينما هم مي‌خواهد مشكلات حل شود؟ بيانيه‌هايي كه در زمان انتخابات هيات مديره خانه سينما منتشر شد، همچنان روبروي ماست. آيا نبود بلوغ صنفي و عدم يك‌پارچگي در تعاريف همچنان يكي از موانع اصلي ارتباط سينما و دولت خواهد شد و همچنان اين نظريه را ثابت خواهد كرد كه دولت بايد براي حل مشكلات سينما چاره‌اي جز بخشنامه‌هاي جديد و دستورات تازه‌اي باشد. شوراي‌عالي سينما هم براي بدنه سينما و هم براي معاونت سينمائي آزموني است براي نمايش ميزان تمايل براي حل مشكلات سينماي‌ايران. اين آزمون براي معاونت سينمائي در گستره ديده و چشم‌انداز همكاري با همه خانواده سينما نهفته است و در بدنه سينما در نگرش صنفي بدون شعار و تفرقه. ما منتظر برگزاري اين آزمونيم.