اگر در شب بيست و دوم خرداد، «احمد رضا درويش» در چند دقيقه مانده به پايان برنامه شب شيشه اي، از روي مبل سرخ رنگ استوديو بلند مي شد، ميکروفن يقه اي اش را باز مي کرد، بدون خداحافظي استوديو را ترک مي کرد و «رضا رشيد پور» را مجبور مي کرد در خلأ بگويد؛ «منو رها کن از اين فکر تنهايي»، نتيجه حاصل چه بود؟ لینک مطلب